Çok mutluyum. Bugün 25 Ekim 2007 ve oğlum düşmeden 10-15 adım atabiliyor. Tanrım mutluluğumu nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum. O kadar büyük bir coşku var ki evimizde. Tezahüratlar, alkışlarla oğlumun bu yeni serüvenine eşlik ediyoruz. Bayram havası var evimizde.
Daha doğmadan bugünün hayalini kurmaya başlamıştım. Biliyordum, ayakları düzelecek ve oğlum düzgün adımlarla yürüyecekti. Zaten okuduklarımdan da pes ekinovarusun çocuğun yürüyüş süresini geciktirmediğini, gerekli olgunluğa ulaşan tüm çocukların tedavi görmeseler bile yürüyeceklerini öğrenmiştim. Ağabeyi yaklaşık 14 aylıkken yürüdüğüne göre kardeşi de o civarlarda yürürdü elbette. Hem hiçbir sorunu olmayan çocukların da 18 aya kadar yürümemeleri normaldi.
8-9 aylıktan beri tutunarak ayağa kalkıyor ve sıralıyordu. Gayet düzgün basıyor ve normal bir gelişim gösteriyordu. Ayakları da esnek ve normal görüntüdeydi. Ancak 15 aylık olana kadar tutunmadan yürüme belirtisi göstermediğinden sabırsızlanmaya başlamıştım. Çok hızlı emeklediği için yürümeye ihtiyaç duymadığını düşünmeme rağmen, için için üzülüyordum da. Mantığım saçmaladığımı söylüyor, kalbim kırılıyordu.
Ekim başından beri taşınma hazırlıklarımız yüzünden pek ilgilenenememiştim de. Elinden tutup yürütmeye çalıştığımızda da reddediyordu. Aldığımız ilk arabam benzeri oyuncak sayesinde biraz yürüme alıştırması yapabilmiştik ama ona da çok düşkün sayılmazdı. Nihayet 10 gün kadar önce hiçbir yere tutunmadan ayakta durmaya başladı. Ancak farkedince hemen yere oturuyor bize de kızıyordu. Nihayet 2-3 gün önce bilinçli olarak tay durmaya başladı. Biz de her seferinde alkışlayarak teşvik ettik oğlumuzu. Dün 1-2 adım atıp yere düşmeye başladı. Bu sabah ise 3-4 adıma çıkardı çabalarını. İkindi vakti 8-10 adım atar hale gelmişti. Bu akşamsa oldukça hızlı ve düzgün adımlarla, köşe dönerek ya da oyuncağın etrafında daireler çizerek 10 – 15 adım atmayı becerdi.
Çok güzel bir duygu bu. İfade etmesi de öyle güç ki. Ama sizler beni en iyi anlayabilecek kişilersiniz. Bu yazıyı da yüzümde kocaman bir gülümseme ile yazıyorum. Şükürler olsun ki daha fazla beklemeden bugünleri gördük. Darısı bebekleri henüz yürümemiş arkadaşların başına.
Bir yanıt yazın